Ik ben zo vrij, lezer, te veronderstellen dat u niet meteen vertrouwd bent met de Tataarse scene en dat u dus ook niet alle negen platen van deze zangeres in huis heeft. Ik heb die namelijk ook lang niet allemaal en toch ben ik sinds een aantal weken behoorlijk verslingerd geraakt aan de jongste van deze veelgelauwerde zangeres, die haar thuisland zo’n dertig jaar geleden voor Australië verruilde en van daaruit gestaag werkt aan het bijeen zingen van een oeuvre dat intussen even omvangrijk als indrukwekkend begint te worden.

Onze eerste kennismaking met deze zangeres uit Tatarstan -een republiek in Centraal-Rusland- kwam er zo’n vijftien jaar geleden, toen iemand een exemplaar meebracht van “Tha Waltz on Emptiness (and other songs on Russian themes”), een plaat die naderhand wekenlang in de Europese World Music Charts kampeerde en zelfs een sporadische draaibeurt waard was op onze nationale radio.

Voor haar nieuwe plaat ging Zulya Kamalova -zo heet ze voluit- aan de slag met teksten van hedendaagse dichteres Yoldyz Minnulina, die een cyclus schreef waarin ze trackt de gevoelens te verwoorden, die je bij een hevige verliefdheid voelt opwellen en waar je onmogelijk tegenop kunt, van bedwelming en roes, over schaamte en onzekerheid, angst voor het onbekende en willoosheid tegenover de gevoelens, die het tot op zeer grote hoogte van de rede overnemen. Niet dat ik er ook maar iets van begrijp, maar ik leerde op het wereldwijde web waarover de teksten handelen.

De nummers zijn, zeer passend, van 1 tot 6 genoemd naar de overeenstemmende dagen van de beginnende verliefdheid. 7,8 en 9 heten dan weer “Waar ben je?”, “Alles is anders, nu” en “terugkeer” en maker op die manier nogal duidelijk waar het om draait: dit is erg herkenbaar voor iedereen, die zich in een gelijksoortige situatie bevonden heeft of bevindt.

De formidabel expressieve stem van Zulya wordt heerlijk ondersteund door de loepzuivere productie van Noorderbuur en Parne Gadje-gitarist Michiel Hollanders, een man die erom bekend staat zijn loops te bewerken met geluiden uit al dan niet zelfgebouwde instrumenten als de Claude Viol, de velofoon of de fietsbandbas. Dat levert een klankenpalet op, dat simpelweg onweerstaanbaar is in al zijn zuiverheid en helderheid: al begrijp je niet één woord van wat Zulya zingt, de manier waarop ze dat doet en de verpakking waarmee ze alles omwikkelt, maakt deze plaat tot een waar juweeltje. Ik heb er geen idee van of de dame wel eens in onze contreien optreedt, maar als dat de komende maanden mocht gebeuren, zal ik alvast niet ontbreken. Dit is namelijk ongewoon mooi om horen!

(Dani Heyvaert)